BEKLERDİ

Aliye teyze, yine pencereden evin elli metre ötesindeki kayısı ağaçlarına sabitlemişti gözlerini. Cemreler havaya düştü, dedi bacaklarının üzerinde duran battaniyesini düzeltirken. Ortalığı toplarken bir yandan onu dinliyor, bir yandan da izliyordum. Bu cemreler ilk nereye düşerdi? Suya mı, havaya mı, toprağa mı? Yok yok önce suya, sonra havayaydı galiba. Neyse havaya düşmüş nasıl olsa, sıcak havaların arkası gelir artık.

Aliye teyze, her sene bu mevsimde pencerenin önüne geçer kayısı ağaçlarına bakardı. Yalnızlığına terk edilmiş bir anneydi. Evlatları tarafından bana emanet edilmişti. Felç değildi ama eşini kaybedince ayakları tutmaz olmuş, bir daha da hiç yürüyememişti. Hareli gözlerinden bir yaş aktı. Belli etmeden acelece silmeye çalıştı.

“Bak Fatma” dedi,“Doğa uyanıyor, asker çiçekleri açacak evlerin önünde. Kangal dikeni bile mor çiçeğini sergiye çıkaracak, arılar bal yapmak için büyük bir karnavala başlayacaklar. Her şey yenileniyor. Doğadaki en güzel meyveler bu ayda oluyor. Badem çağlası, çilek, yenidünya…. Her yer rengarenk. Yakında kayısılarda meyveye oturacak. Ama önce dalları alaca kızıllığına boyanacak, sonra mini mini bordo kırmızı dallardan pembe pembe çiçekler açacak. Ve ben bu masal şölenini izlemek için ne yapacağım biliyor musun?”

“Ne yapacaksın Aliye teyze?”

“Bekleyeceğim… Bu pencere kenarında gün be gün bu şöleni hafızama kazımak için sadece bekleyeceğim.” Bu bekleme Aliye teyzenin evlatlarını bekleme süresiydi. Çalan bir kapının sesini, bir telefon sesini, kalabalık sofraların beklenme süresiydi. Aliye teyze aslında kayısıları değil evlatlarından gelecek bir sesi duyabilmeyi beklerdi. Her yıl aynı vakit kayısı ağaçlarına bakıp saatlerce usanmadan beklerdi