LALELİ’DEN DÜNYA’YA

Gün ağarmaya başlamıştı. Gökyüzü pamuk şekerini andıran pembelikteydi. Dalga ve gemi seslerine insan sesleri ortak olmuştu. Haşim, ne bir şey düşünebiliyor, ne de kafasını kaldırıp önüne bakıyordu. Kalabalığın içinde yalnızca yürüyordu. Sadece o ve kafasını dolduran fikirler…  Eminönü’nün kalabalığından kurtulmak için hızlanmaya başladı. Neden bunca insan mutlu rolü oynuyordu? Neden önlerinden geçtikleri mendil satan kızı görmüyorlardı? Biraz önce bir taşa oturup dalgın dalgın Galata’ya uzanan manzarayı izleyen yaşlı adamın kim bilir ne derdi vardı, onu görmeden yürüyen insanlara öfkeliydi belki de.

Yıllar önce… Haşim kafasında bu fikirlerle tramvay yoluna gelmişti. Yürümek ve tramvaya binmek arasında kalıp ikisini de yapmaya karar verdi. Beyazıt’a, oradan da Laleli’ye yürüyecek ve sonra tramvaya binecekti. Yürüdü, yürüdü… Önünde sürekli insan kalabalığı beliriyordu, hepsini geçiyordu Haşim. Herkesi geçiyor, bilmediği birine, bir yere koşuyordu. Nihayet Laleli’ye geldi ve tramvaya bindi. Tramvay fazla kalabalık değildi, gözüne ilk kestirdiği yere oturdu. Yaşlı ve düşünceli bir adam yanındaydı. Haşim’i uzun uzun izleyen yaşlı adam: Geç kalmış gibisiniz, dedi. Haşim ne dediğini anlamayarak adamın yüzüne baktı. Yaşlı adam bu sefer “Yaşamaya geç kalmışsınız oğlum, belli ki kafanı kurcalayan şeyler var. Oturduğundan beri yüzünü bir kez tebessüm almadı.” dedi. Adam haklıydı. Haşim insanlara sadece onları tahlil etmek gözüyle bakıyordu, ilk kez insan görmüş gibi hatta…Yaşlı adama yapay ama mahçup bir tebessümle “Haklısınız, ben bu çağa ayak uyduramıyorum. Bunca nefrete, ilgisizliğe, sevgisizliğe ayak uyduramıyorum. İnsanları tanımaya çalışıyorum, hala başaramadım.” dedi. Evet hala başaramamıştı çünkü herkesin hikayesi vardı ve belki de Haşim’in 27 yılda hiç görmediği, duymadığı hikayeler… Şairin dediği gibi “Laleli’den Dünya’ya doğru giden bir tramvay”daydı. Dünya’yı değiştiremezdi ama ona gidebilirdi. Onu tanıyabilirdi, ayak uyduramasa da…