ÖNCESİ

ne ‘uçurtma’ ne ‘rüzgar’ ne ‘yaşamak’ bildim ben

gökyüzüne astığım masallar laf u güzaf

fısıldasam solacak anıtlar suluyorum

yiğirmilik öfkemdir tenhalarda direnen

dışım çoksatan vitrin içim durgun bir sahaf

piyon vezir fil ve şah, mevsimler çoban matı

tahtaya bir tekme at bir tokat suratıma

ya oyundan geçeyim ya güzel yenileyim

iki kişi var hazır yazsın tüm vukuatı

divitleri düştüyü elleri yanılsama

takvimler yaprakları nöbetleşe yokluyor

bazı tökezliyorum güzergah bunca eğri

şaşkınlığım tam tekmil demek ki ölmemişim

uslanmadığım her yaş askıda sayıklıyor

kendözünden kaçışın kronolojik seyri