TUNALI’YA DAİR
Sen yoktun;
Kalbimin üstünden tırlar geçiyordu,
Bir memleket kayıyordu avuçlarımdan
Ağladığında bir çocuk.
Artık
Adımlarıma gebedir
Evine çıkan sokaklar.
Yokluğunun o lanet olası iğrenç tadı
Dudaklarıma ve demokrasiye,
Ve devlet sırlarına,
Meclis fezlekelerine ve,
Mazlumun alın terine
Faşizan etkisini bıraktı.
Şimdilerde Ankara,
Tunalı Hilmi falan,
Alışık değil devrim türkülerine,
Yokluğun bu denli bozdu kimyamızı.
Ankara’da,
Tunalı Hilmi’yi kastediyorum,
-anlamalısın-
Sen yoksun diye memur çocukları çay içemiyor,
Babam memur olmasaydı keşke!
